Vandaag sta ik stil bij ‘de leerput’. Wanneer je iets nieuws wil leren, zoals een bepaalde gewoonte, gaan heel wat mensen na enige tijd door een motivatie- en vertrouwensdip. Misschien blijkt het allemaal minder evident dan je had verwacht. Misschien komen er onvoorziene obstakels op je pad. Of misschien verwacht je veel sneller bepaalde resultaten en effecten. Het aanvankelijke enthousiasme en gevoel van ‘ik kan dit’ ruimen plaats voor meer negatieve of gelaten gedachten en gevoelens. ‘Wat heeft dit voor zin?’, ‘Waarom proberen?’, ‘Ik geef het op!’ of ‘Ik kan dit niet!’. In die leerput is het niet ongewoon dat mensen er ook – tijdelijk ? – de brui aan geven. Wist je dat, wanneer je de Mount Everest beklimt, het cruciaal is dat je stukken stijgt om daarna weer te dalen? Zo geef je je lichaam de kans om te wennen aan nieuwe hoogtes. Het opgeven in de leerput zou je perfect kunnen zien als ‘het afdalen naar Base Camp’ om jezelf te herbronnen, zodat je daarna met nieuwe moed en verrijkte inzichten opnieuw kan gaan klimmen.
Maar hoe raak je uit die leerput? Hoe vind je de moed om opnieuw te klimmen? Een heel boeiende mentale tool ontdekte ik in ‘het eigen gelijk’ van Rit Ornelis. Ze beschrijft hoe belangrijk het is van leeuwen chihuahua’s te maken. Leeuwen zijn de obstakels en problemen die je tegenkomt en waar je jezelf helemaal in verliest. Ze verscheuren je. Het kunnen andere mensen zijn, belemmeringen in jezelf of bepaalde situationele tegenvallers. We kunnen echter steeds kiezen om, in ons hoofd, van een brullende leeuw – of laat ons, Mount Everest-gewijs, spreken van een brullend sneeuwluipaard – een keffende chihuahua te maken. Ergerlijk en lastig, maar niet onoverkomelijk.
Dit inzicht heeft mij alvast geholpen toen ik in mijn eigen leerput zat rond het uitbouwen van club 150. Het liep niet helemaal zoals ik wilde om allerlei redenen. ’s Nachts lag ik na te denken over hoe ik dingen anders en misschien beter kon aanpakken. Tot ik besloot van mijn brullende piekergedachten keffende chihuahua’s te maken. Erg vervelend, maar ik kon ze ook de baas. Deze eenvoudige visualisatie – me voorstellen hoe ik mijn obstakels omvormde tot chihuahua’s – had een groot effect op mijn gemoedsrust en zelfvertrouwen.
Met een sneeuwluipaard voor me had ik misschien opgegeven, maar de chihuahua’s hielden me niet tegen.
En dus bereik ik vandaag, samen met heel wat andere gemotiveerde clubleden, Camp 1 op 6065 meter! WOW! Op naar de 8849, maar nu eerst: even stilstaan, genieten van het prachtige zicht en we drinken er iets op.
Bedankt allemaal voor jullie inspirerende engagement!
Zin om ook mee te doen? Meer dan welkom! Alle info via Club 150 – door Pieter Detombe (psycholoog en motivatiecoach) | Kom op tegen Kanker
